Ποιος φταίει τελικά?

Βλέποντας τους p2p trackers να κλείνουν ένας ένας μπήκα σε κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι αλήθεια ότι στα εν λόγω site διακινείται υλικό που υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα τρίτων. Είναι όμως αυτό τόσο κακό?



Παρακολουθούσα τις προάλλες μια εκπομπή που παρουσίαζε τους εκατομμυριούχους του Hollywood. Μου φάνηκε πολύ ειρωνικό το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι με τα υπερπολυτελή σπίτια και τα αμέτρητα αυτοκίνητα απαιτούν το κλείσιμο των torrents trackers ή απλώς “τορρεντάδικων”. Με πόσα λεφτά θα ευχαριστηθούν? Ακόμα και με την πειρατεία (?) που επικρατεί σήμερα κανείς από αυτούς δεν πεινάει. Άρα που είναι το πρόβλημα τους?

Πέρα από την οικονομική, ας δούμε και την φιλοσοφική διάσταση του θέματος? Από πότε ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να πληρώσει για την τέχνη (όσο τέχνη μπορούν να θεωρηθούν τα σκουπίδια του Hollywood)? Υποτίθεται ότι τέχνη είναι κάτι που δημιουργεί ένας ή μια ομάδα με σκοπό να ευχαριστήσουν-ευαισθητοποιήσουν τους συνανθρώπους τους.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την μουσική σκηνή. Το ποσοστό των χρημάτων που φτάνει στην τσέπη του τραγουδιστή από την πώληση ενός cd είναι συνήθως ελάχιστο…
Αφού ένας τραγουδιστής μπορεί πάντα να κάνει μια συναυλία και να χρεώσει μια συμβολική είσοδο που θα του εξασφαλίσει κάποια χρήματα, γιατί να υπάρχουν άλλοι 1002 μεσάζοντες από πίσω που περιμένουν να βγάλουν λεφτά?

Και όχι μόνο στον τομέα της ψυχαγωγίας αλλά και στον τομέα της γνώσης… Πόσα παιδιά έχουν βοηθηθεί στις σπουδές τους επειδή κατέβασαν “παράνομα” μερικά βιβλία που αφορούν την επιστήμη τους για τα οποία θα έπρεπε να ξοδέψουν χιλιάδες ευρώ? Πιστέψτε με πάρα πολλά….
 Η μία σκέψη έφερε την άλλη και τέλικα έφυγα από το θέμα των torrents και κατέληξα σε άλλα ακόμη πιο σοβαρά. Μάλιστα είδα πρόσφατα και το Sicko του Michael Moore και με επηρέασε αρκετά. Παραθέτω ένα απόσπασμα από έναν γιατρό στην Αγγλία, όπου έχουν ένα κάπως πιο σοβαρό σύστημα υγείας…

Ο άνθρωπος έχει ό,τι χρειάζεται. Και οι δικοί μας γιατροί έχουν ότι χρειάζονται αλλά εξακολουθούν να φακελώνονται…. Γιατί? Επειδή πολύ απλά δεν έχουν παιδεία. Κι όμως δεν είδα κανέναν απ αυτούς που κυνηγούν τα τορρεντάδικα να κυνηγήσει καναν μεγαλογιατρό (γιατρό, τρόπος του λέγειν)… Μάλλον αυτός δεν θεωρείται απειλή. Άλλωστε καλός γιατρός πλέον είναι αυτός που φέρνει περισσότερα κέρδη στις φαρμακοβιομηχανίες….

Εν πάση περιπτώσει κατέληξα ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. “Σιγά το νέο ρε μεγάλε!” θα έλεγε κάποιος. Κι όμως παρόλο που το ξέρουμε δεν νομίζω ότι το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα… Για να βοηθήσω σε αυτό θα αναφέρω απλά ότι το 1% του πληθυσμού κατέχει το 85% περίπου του παγκόσμιου πλούτου…

Μας στερούν την δωρεάν υγεία, δωρεάν γνώση, δωρεάν ψυχαγωγία και πολλά άλλα που θα έπρεπε να είναι δωρεάν. Είναι όλα χάλια και βουτηγμένα στην διαφθορά και την απληστία.

Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις μόνο χαρούμενος δεν θα μπορούσα να είμαι. Κι όμως αυτό που με στενοχωρούσε πιο πολύ δεν ήταν η ζοφερή κατάσταση που επικρατεί γύρω μου αλλά ΕΜΕΙΣ. Ναι ΕΜΕΙΣ. ΕΜΕΙΣ φταίμε πιο πολλοί από αυτούς. ΕΜΕΙΣ αφήσαμε την κατάσταση να εξελιχθεί έτσι. ΕΜΕΙΣ την δημιουργήσαμε.

Γιατί λαδώνονται οι γιατροί? Επειδή κάποτε κάποιος ξύπνιος πήγε στον γιατρό του και του έδωσε φακελάκι για να τον εξυπηρετήσει πιο γρήγορα. Ο γιατρός γλυκάθηκε και έτσι άρχισε να ζητάει και από άλλους ασθενείς. Οι άλλοι γιατροί τον είδαν και αντί να τον καταγγείλουν και να του αφαιρέσουν την άδεια έκαναν και αυτοί το ίδιο…

Γιατί λαδώνονται στις εφορίες-πολεοδομίες κλπ? Για τον ίδιο λόγο.
Και ποιος συντηρεί το σύστημα? ΕΜΕΙΣ

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν σταματούσε το λάδωμα για ένα μήνα? Όχι παραπάνω. Ένα μήνα μόνο. Φανταστείτε κατάσταση.
Πάει ο κύριος Γιώργος στην Πολεοδομία για την τάδε δουλειά. Εκεί τον περιμένει ο ευγενικός (αστείο ήταν) υπάλληλος που αφού έχει πιεί 2 καφέδες και έχει φάει 3 τυρόπιτες θυμάται ότι πρέπει να εξυπηρετήσει τον κύριο Γιώργο.

Τι θα θέλατε?

Ξέρετε ήρθα για την τάδε δουλειά.

Α, πολύ ωραία. Η τάδε δουλειά παίρνει συνήθως κάνα εξάμηνο αλλά αν δώσετε τίποτα και σε μένα κάτι θα κάνω για να τελειώνετε νωρίτερα.

Αν εκείνη τη στιγμή ο κύριος Γιώργος σηκωθεί και φύγει ο καλός μας υπάλληλος θα πει απλά ότι στάθηκε άτυχος με τον κύριο Γιώργο….
Αν όμως κάνει το ίδιο και ο κύριος Γιάννης και ο κύριος Δημήτρης και η κυρία Ελένη και η κυρία Μαρία και ΟΛΟΙ μας από δω και πέρα, τότε αυτός ο ελεεινός και τρισάθλιος υπάλληλος δεν θα ξανατολμήσει ποτέ να ζητήσει φακελάκι.

Επομένως στο χέρι μας είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση και είναι πάρα πολύ απλό να γίνει. Γιατί δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια? Γιατί ούτε εμείς έχουμε παιδεία και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πως θα φάμε τον συνάνθρωπο μας. 

Μέσα σε όλη την μαυρίλα λοιπόν υπάρχει και μια ελπίδα τελικά. Η κατάσταση είναι στα χέρια μας. Στα χέρια της νέας γενιάς που αντί να βγαίνει στο δρόμο και να πετάει πέτρες θα μπορούσε πολύ απλά να μην επαναλάβει τα λάθη των προηγούμενων.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να θέσω μία ερώτηση της οποίας την απάντηση θα δώσω σε επόμενη ανάρτηση…
Με ποια λέξη θα περιγράφατε το πρόβλημα της κοινωνίας μας…?